Het is heel lang geleden dat ik wat heb laten horen…

Ik heb de afgelopen jaren songs geschreven en herschreven, piano gespeeld en gezongen tot m’n binnenste over de toetsen rolde. Ik kwam soms dagen niet buiten. Alles wat ik nodig had was binnen, m’n kinderen, m’n man, goeie wijn, lekker eten, het leven met z’n mooie en donkere kanten en m’n twee piano’s. Een grote sjieke beneden en een lief kleintje op zolder in m’n eigen werkhok. Een houtkleurige met zes octaven, hij heet Bellmann en hij staat voor het raam, zodat ik tijdens het schrijven over de daken en boomtoppen van de binnenstad van Haarlem uitkijk en op mooie dagen de zon in m’n gezicht blinkt.

Terwijl het leven doordenderde met simpele en grote gelukjes, kleine en grote verdrieten, m’n kinderen van baby’s een peuter en een kleuter werden en ik 30 en 31 (!), kwam ik telkens weer terug bij m’n piano en begonnen de songs te stromen.

Sommige dagen waren eenzaam en frustrerend, elke dag weer alleen in m’n hok, ik heb wat potloden en gummen versleten. Maar Spotify sleepte me er altijd doorheen. M’n playlisten vol met Carole King, Ron Sexsmith, Feist, Leon Russell, Laura Marling, Jackson Browne, Bahamas, Joni Mitchell, Laura Nyro, Fleetwood Mac, Billy Joel, Michael Kiwanuka, Todd Rundgren en ga zo maar door is er altijd inspiratie en de drang om beter en beter te willen worden.

Het is ondertussen 2,5 jaar geleden dat ik voor het laatst officieel op de planken stond en nu mag ik aanstaande zondag eindelijk weer de bühne op!! Op het Songbird festival zal ik in een zaal vol pluche stoelen, achter een echte vleugel m’n nieuwe songs spelen, what a joy!

Ik ben zo benieuwd hoe jullie ze zullen vinden…

Liefs
Jacqueline G

Categorised in: Scrapbook

This post was written by Jacqueline Govaert